7/10

7 keer op tien dagen.
Trop is te veel zei een bekende Belg ooit. Ik geloof dat het Kevin van Temptation Island was.
En neen beste mensen, mijn vriendin is niet de wortel van het probleem. 7 keer op tien dagen zou ik op dat gebied eerder "een mooi gemiddelde" noemen. Het is die andere passie van mij die me de laatste dagen volledig heeft ingepalmd: het voetbal. Tot groot ongenoegen van die eerste passie overigens...

Het was eraan te merken daarjuist tussen de kalklijnen. Goed, het was tegen de titelkandidaat, maar in de heenronde hadden we verdienstelijk 2-2 gespeeld in en tegen Eksel. Hoge verwachtingen dus tot drie uur vanmiddag. Iedereen scherp, iedereen gefixeerd op de match.

Om 1 minuut na drie kon onze gelegenheidsdoelman (onze vaste netbewakers waren alletwee geblesseerd) zich al voor de eerste keer omdraaien. Getwijfel in de verdediging uiterst efficiënt afgestraft. Weg roes, kopkes naar beneden. Niets gebeurd! Hup. Weer aftrappen. Maar het ging van kwaad naar erger. 0-1 werd 0-2 en nul twee werd 0-3.

Een collectieve prestatie om snel te vergeten. En zoals u allen wel weet, is het geheel soms niet meer dan de som van de delen. Laat ons het er op houden dat ik als deel vannamiddag een uiterst kleine aanvulling op de eindsom was en dan ook terecht werd vervangen.

Maar genoeg over deze week. Volgende week is het weer koekenbak tegen Kaulille. Een zespuntenmatch in de strijd om een veilige plek in de kolommen.