Ik verwijs jullie graag

... naar communicatiemannen

Een schrijfbarak van Tim, Dieter en mij

Dat doet de deur dicht

Kijk. Dit is het resultaat van het overgeslagen ontbijt van één onzer armen der wet. De rakkertjes willen snel nen Giant boeffen en vlammen hun bus vervolgens onbesuisd langs de mijne.

Gelukkig ben ik niet van de breedsten of ik had het langs de passagierskant kunnen proberen...

7/10

7 keer op tien dagen.
Trop is te veel zei een bekende Belg ooit. Ik geloof dat het Kevin van Temptation Island was.
En neen beste mensen, mijn vriendin is niet de wortel van het probleem. 7 keer op tien dagen zou ik op dat gebied eerder "een mooi gemiddelde" noemen. Het is die andere passie van mij die me de laatste dagen volledig heeft ingepalmd: het voetbal. Tot groot ongenoegen van die eerste passie overigens...

Het was eraan te merken daarjuist tussen de kalklijnen. Goed, het was tegen de titelkandidaat, maar in de heenronde hadden we verdienstelijk 2-2 gespeeld in en tegen Eksel. Hoge verwachtingen dus tot drie uur vanmiddag. Iedereen scherp, iedereen gefixeerd op de match.

Om 1 minuut na drie kon onze gelegenheidsdoelman (onze vaste netbewakers waren alletwee geblesseerd) zich al voor de eerste keer omdraaien. Getwijfel in de verdediging uiterst efficiënt afgestraft. Weg roes, kopkes naar beneden. Niets gebeurd! Hup. Weer aftrappen. Maar het ging van kwaad naar erger. 0-1 werd 0-2 en nul twee werd 0-3.

Een collectieve prestatie om snel te vergeten. En zoals u allen wel weet, is het geheel soms niet meer dan de som van de delen. Laat ons het er op houden dat ik als deel vannamiddag een uiterst kleine aanvulling op de eindsom was en dan ook terecht werd vervangen.

Maar genoeg over deze week. Volgende week is het weer koekenbak tegen Kaulille. Een zespuntenmatch in de strijd om een veilige plek in de kolommen.

Geen dak

Niet op auto, maar ook op geen enkel huis in de buurt meer...


De rest van de genomineerden van de World Press Photo vind je hier

Uit de krant van vandaag: "Xios Hogeschool Limburg kreeg als enige hogeschool een negatief rapport voor de opleidingen Communicatiemanagement en Journalistiek."
Hier het volledige artikel.

Misschien interessant in het licht van de vorige post. Dus spui die gal maar en vergeet je vooral niet kenbaar te maken ;)

Ex Scholier

Een raar gevoel overheerst dezer dagen.
Het best te omschrijven als een fin de siècle-achtige gewaarwording. Ik voel dat er iets op til staat, er is iets dat mijn leven ingrijpend gaat veranderen. En het is niet alleen een gevoel, het is een realiteit.

Het is gewoon zo dat ik aan mijn laatste schoolweek bezig ben. Ever. En het loopt niet geheel zoals verwacht. Of zoals gewenst, tenminste. Ik had gehoopt op een rustig uitbollen. Dat zou in de lijn van de voorbije jaren gelegen hebben.

Het is er allemaal een beetje over vind ik. Ik vraag me af waarom die leerkrachten nog zoveel van ons verlangen op het einde. Als we niet de nodige capaciteiten hadden, zouden we toch al niet in het derde jaar gezeten hebben in the first place. Niet? Dat is net waar het schoentje wringt vind ik. Zelfs bij ons in de klas zitten mensen waarvan ik vind dat ze er nooit zouden geraakt mogen zijn. Let op, het is een eerder klein deel, maar zelfs een klein deel is een te groot deel in deze kwestie. Selecteren in het eerste verdoeme. Weg I-A-fucking-J's. Geen 37 keer per jaar examen. Survival of the fittest, zou ons in dit geval een rustige laatste week bezorgd hebben.

Jammer, want ik had van zo'n laatste week veel meer verwacht. Ik had gehoopt dat de batterijen volledig zouden zijn opgeladen om aan de stageperiode te beginnen. Nu knippert vervaarlijk het lampje 'low batt'.

Simpelweg nog een paar keer deftig de bloemetjes buiten zetten, ongeplande plannen plannen, lessen skippen, katers uitzweten, laughing our asses off... Kortom nog eens de student met hoofdletter S uithangen. Want het is de laatste keer, meneer...

Gelukkig hebben we de examenperiode nog. Op XIOS toch wel synoniem voor een oase van rust en onbekommerdheid. Aah, ik hoor de vogeltjes al fluiten...

Ajax

Owkay
5 THINGS

* Vijf dingen over mezelf vertellen die de meesten niet weten, suckt. Laat dit even duidelijk zijn. Tis een soort van onder dwang dingen vertellen die ge normaal alleen aan den toog vertelt tege personen die, onder invloed van, geïnteresseerd zijn in u bij gebrek aan lekkere wijven en/of ne werkelijk interessante gesprekspartner. In casu, mezelf. Tis dus in feite een belediging. Alsof de dingen die ik anders vertel niet extreem aandachtswekkend zijn.

** Mijn linkerpink is een stuk korter dan mijn rechter. Gevolg van een uit de hand gelopen tikkertje spelen tijdens mijn kleuterjaren. Het ging zo: lope, lope, lope, lope, smijt deur dicht, vinger ertussen, stuk eraf.

*** Ik vier jaar, van mijn 18de tot mijn 22ste, geen voetbal heb aangeraakt in competitieverband. Gestopt wegens studeren in Leuven in combinatie met een slagkrachtige longontsteking. Ben blij dat ik de draad terug heb opgenomen...

**** 1 januari 2004 - De dag die de geschiedenis in zal gaan als de dag dat ik en Steffie officieel onafscheidelijk zijn. Deze datum hebben we pas geprikt nadat we al ongeveer twee jaar in denial geleefd hadden. En we kenden mekaar dan weer sinds het vijfde middelbaar... Tja, om de schoonheid van het heelal in zijn geheel te ontdekken ben je ook niet overtuigd bij het zien van slechts 1 supernova zeker?

***** Als Jood heb ik nooit mijn communie gedaan en toch al hosties gegeten. Nè

****