Steffie

Dolfke

Naar de Pfaffs kijken. Geef toe, ook jij- door het feit dat je mijn blog leest toch bewijzende dat je sympathiek bent- hebt al wel eens naar de capriolen van de keeperclan gekeken. Al was het maar vijf minuten. "En dan nog tijdens het zappen!" hoor ik u denken...

De fier ge-Aliplaste Jean-Marie die weer eens een plechtigheid bijwoont, Lindsey die haren Dave in een nieuw Burberry hemdje steekt, den bompa die wederom een fles wijn verstopt of Sam die denkt dat ie geestig is. Het kan nog net. Maar dan roepen ze hun kroost:

Kendzjiiiiii
Sjanaaaiaaaa
Kiaanooooo

(wedden dat ze zo op hun geboortekaartjes gespeld staan)

Zelfs de pater familias krijgt het er op zijn heupen van. Waarom toch geen oerdegelijke "Bayerische Grundnamen"? Troost je Jean-Marie: bij de volgende mag je...

Electrabelachelijk

Kerstmis. Mooie naam voor een feest dat door iedereen in ons steeds meer van god los rakende belgenlandje om een andere reden wordt gevierd dan om de geboorte van een zekere profeet.

Kerst-mis dus. Zoals winterpret. Nee, niet zoals bij de eerste vlokjes sneeuw de slee voorttrekken en genieten van het uitzicht van het tapijt dat alles lijkt onder te dompelen in een witte vrede. Wel zoals in www.winterpret.be Ik heb niks tegen Kerstmarkten en met z'n allen gezellig glühwein kantelen op het ritme van de jingle-bells. Verre van. Maar wat ik wel mis vind, is dat die hele bedoeling in Brussel Electrabel als hoofdsponsor heeft. Kut zeg! Hoe hypocriet kan je als 'leverancier van energieoplossingen' zijn?

"Electrabel houdt in al haar strategische beleidskeuzes ten volle rekening met milieubescherming en duurzame ontwikkeling.", luidt het op hun webstek.
My ass. Ik denk dat ze rond de kerstperiode niet alleen de Chinese muur, maar ook Brussel met het blote oog vanuit de ruimte zien liggen. Daar worden iedere avond heel wat kilowatt/uurtjes doorheen de philips balonnen gejaagd vrees ik. En wij maar zorgen dat het lampje van onze televisie niet blijft branden 's nachts. Het schijnt -hebt u 'm?- namelijk zo dat de tv in stand-by nog heel wat stroom verbruikt.

En energie is kostbaar. Daar ga je niet onzorgvuldig mee om. Van energieverspilling krijgen we het allemaal een paar graden warmer. Vraag maar aan Al Gore.

Dus neemt iedereen zijn verantwoordelijkheid. Toch? Electrabel?

Waarom doen ze het dan? Waarschijnlijk is er een of andere PR jongen met het idee op de proppen gekomen om de naam van het bedrijf te linken aan warmte, gezelligheid, Kersttradities, de kindertijd, oprechte verwondering... Goed fout als je 't deze PR jongen vraagt.

...van de frituur

00.00 zegt de klok.
Late honger. Is de marmiet nog open? Jup. Kleine friet, hollandse mayonasie en ne kaassoufflé.
Feest...

London. Love it.

Terug van Londen en de blogdraad weer opgepikt. Geen toeval.

We zijn met onze klas naar de Britse hoofdstad getrokken om er wat meer op te steken over PR en alles wat daarmee te maken heeft.

Nu zijn de vier mannen van ons groepje (Dieter, Tim, Yannick en mezelf) niet van de allerijverigsten, maar we proberen dat te compenseren met fenomenabele eindsprints. En dat was ook deze keer het geval. Terwijl alle andere groepjes hun bedrijfsbezoeken al weken op voorhand gepland hadden, waren wij zoals gewoonlijk druk bezig met uitstellen en chill te zijn. Pas vanaf het moment dat ons aller Dieter de gouden woorden "money time" over de lippen perste, schoten wij in actie. Resultaat: op bezoek bij Edelman en Hill and Knowlton. Voor de leken: Ronaldinho en Henry.

Wat heb ik nu onthouden van het hele verhaal? In feite slechts drie woorden: Interactivity, Trust en Targetting. Ze hangen aan mekaar zoals Star,Bucks en Coffee. Tis nochtans simpel.
Business en PR zijn niet meer wat ze 10 jaar geleden waren. Nu is er geen almachtige CEO meer die TopDown communiceert dat zijn product of dienst goed is en dat iedereen het zou moeten hebben. Nee, vandaag de dag is de CEO slechts een speler in het interactieve veld waarin ook de pers, de consument, de bedrijsmedewerker en de overheden zitten en -bovenal- een gelijkwaardige rol spelen. In dit veld zegt iedereen dus op zijn eigen manier wat hij van een product/dienst vindt en kan hij op zijn beurt reageren op de medespelers. Zo komen ze uiteindelijk elk op hun beurt toe aan een hoogstpersoonlijk (waarde)oordeel dat steunt op zelfvergaarde, vertouwelijke kennis. Minstens even belangrijk in dit hele verhaal is het kostenplaatje dat eraan vasthangt: de veel lagere waste en het feit dat je kan kiezen waarop je wil reageren (denk maar aan rss, newsletters en web 2.0) zorgen ervoor dat de kosten veel lager zijn dan een massamediale TV spot à la witter kan het niet. Hoe komt het trouwens dat zoiets vandaag de dag nog bestaat???

In de spelomgeving waarin deze oordeelvorming plaatsvindt, speelt bloggen dus een belangrijke en steeds groeiende rol. Daarom heb ik de draad hier weer opgepakt. Ik wil toch een beetje mee aan de wieg van dit verhaal staan...

Kwamkwammer

Van de weinige lezers die me over mijn blog aanspreken krijg ik de laatste tijd vaak te horen dat ik mijn ding niet op tijd doe. Ik schrijf te weinig. Maar het is nu eenmaal komkommertijd en het schrijven zou zich beperken tot banaliteiten en trivia. "Ook leuk" hoor ik u denken. Ja. Maar... Banaliteiten zijn ook slechts alledaags en enkel Dostojewski liet zijn zijn groot schrijvershart inspireren door -weliswaar Russische- faits divers.
Zucht. Waar ga ik heen? Dostojewski??? Een welgemeende WTF.

Ik zou gewoon tegen Manny en Niles willen zeggen: hier is jullie fukking stuk schrijven. Pas op. Niet kwaad bedoeld he, verre van. Als er volgens jullie niks nuttigs in staat, dan staat er niks nuttigs in. En gelijk hebben jullie.

Ik word op dit moment zelfs zot van mijn eigen korte, stompe zinnetjes; die zogezegd vlot lezende taal waarmee iedere reclame- of communicatiejongen op een zo effectief mogelijke manier het brein van Jan met de Pet wilt veroveren om zijn bedrijf, filosofie of product als heilig en goed in te prenten bij de ontvanger van de boodschap. Voila, 57 woorden. Doet nog s deugd. Wel wa gefoefeld met de puntkomma, ma geen kat die daar van wakker ligt.

T kunnen er ook 58 zijn, hoor. Of 56. Who cares?

Too much

Je bent alleen.
Buiten is het 55 graden. Het hete zand brandt ziedend door je zwarte schoenzolen heen. Je zou een ei op je nek kunnen bakken. Bakkes droog. Witgele gelei-achtige slijmslierten rond je mond. Al zeventien uur dwaal je rond. Niks te drinken. Je bent verloren. Als er geen mirakels gebeuren ben je gierenvoer eer het nacht is.

Plots staat daar een blinkend witte frigo. Amerikaans model. Crushed ice of cubes in je water?

Je bent een blogger. Je schrijft over die frigo. Een dijk van een verhaal...

Je bent niet alleen.
Je bent sinds kort verslaafd aan poker (de grootste reden waarom je nog op dit late uur achter het tft zit). Alleen full houses en flushes kunnen je nog verblijden.
Je bent met de ploeg op sporta stage geweest in Tongerlo. Je hebt een weekend getraind, gezopen, gelegen, gehangen, gelopen, gepokerd, gepetanqued, gelachen, gehijgd en gewonnen. KVC-Lozen 2-0.
Je hebt Hulsmans zien winnen voor Boonen. Met ne Stella in de hand. Kroon. 33 Cl. Keer tien.

Maar je hebt ook de mama van Kathleen. Plots is ze er niet meer.
Je hebt Falco, de golden retreiver van Steffie haar mama. Plots is hij er niet meer.
Zelfde ziekte, zelfde verdriet. Maar toch anders. De grote K...

Ik ben die blogger zonder frigo. Made my point?

Zekerheden

We zitten nu eind juli. Natuurlijk waren de eerste trainingen meer bos dan bal. Maar het heeft toch iets, met zo'n dertig man de loopschoenen aantrekken en dan wat kilometers afmalen door het mulle zand. Je hoort het enkel het gehijg van je maten en het ritmische geplof van dertig paar loopsloffen. In het begin hoor je nog wel wat babbelaars, maar die verstommen al snel als het tempo wordt opgedreven...

Dertig man. Bij KVC zijn alle posities dit jaar dubbel bezet. Na de promotie zijn we dus zeker dat we met onze ploeg een reeks hoger spelen, maar niet dat onze plaats binnen die ploeg gegarandeerd is. De reserven van Dessel Sport zullen het geweten hebben. De veertien desselse jonkies werden droog met 2-0 naar huis gestuurd. De eerste helft tegen elf frisse KVC'ers, de tweede helft tegen elf andere frisse KVC'ers. Je zou bij 33 graden voor minder zwichten.

Buiten het veld is er ook nog de zaal. Onze Zogezegd Creatieve Goede Voetballers Lommel maakten vorig seizoen ook promotie. Bij deze vriendenclub echter was iedereen nog wel zeker van zijn plaats, maar was niet iedereen nog zeker of we nog wel vrienden waren. Daarom was het, met het nieuwe seizoen in zicht, de hoogste tijd om allemaal eens rond de tafel te gaan zitten.

En zo geschiedde eergisteren. Iedereen heeft zijn gal eens ferm kunnen spuwen en de nodige besluiten werden getrokken. Sommigen kregen bittere pillen te slikken, maar iedere dokter zal je weten te vertellen dat je van pilletjes beter wordt. Volgens mij ziet de toekomst er voor ZCGV na deze marathonvergadering weer vlekkeloos rood-wit gestreept uit! Als je samen door de diepste valleien gaat, dan zal je ook samen de hoogste bergtoppen bereiken. Shit, wat klinkt dit melig, ik weet het. But it's true...

Vanavond met z'n allen naar Buscemi. Kwestie van die bittere pillen met het nodige gerstennat dat tikkeltje makkelijker naar binnen te krijgen...

30+

Long time no post...
Dit heeft uiteraard alles te maken met de invalshoek van het zonlicht op Noord-Limburg in combinatie met het ontbreken van een beschermend wolkendek. Hierdoor wijzen de thermometers vaker boven de tropische dertig graden aan dan eronder. Om het anders te zeggen: het is de laatste dagen zo heet dat je amper nog kan ademen en als je dan nog ademt, de hoge ozonconcentratie dreigt je longblaasjes één voor één te verwoesten. Zó heet.

Wat doet een mens met evenveel vrije tijd als ik dan? Hij trommeltt vrienden en vriendinnen op om en masse naar een of andere verfrissende plas af te zakken. Daar doet hij dan niets of toch zo weinig mogelijk, vermits niets doen het hoogst aangename is wat je überhaupt met deze temperaturen kán doen.

Als tegen de avond de temperaturen wat beginnen te dalen en je dan met diezelfde mensen er een gezellige boel van weet te maken, dan is je dag geslaagd. Ik mag gerust zeggen dat mijn laatse dagen stuk voor stuk geslaagd zijn. Waarvoor dank aan het weer en aan de compagnons!

Hopelijk gaat dit nog de hele zomer door.

Zidane

From hero to zero in één kopstoot tijd.

Wat heb ik afgelopen WK genoten van de oude kale balvirtuoos, zeg! Tot voor enkele maanden dacht ik dat de man stilaan een caféploeg mocht beginnen zoeken, maar na de match tegen de Braziliaanse superfavorieten stond hij bij mij weer op het hoogste schavotje. Alom tegenwoordig op dat Franse middenveld toverde hij nu eens een formidabele actie uit de Adidasjes, dan weer verstuurde hij een pass die de verdediging kon splijten als Mozes de zee. Duimen en vingers regelmatig afgelikt.

Zo rond elven schoot van al mijn bewondering voor Zizou niet veel meer over. Net zoals toen hij in een voetbalgewijs ver verleden een Saoudi als trampoline gebruikte, viel ook gisteren mijn pint uit mijn handen. Deze keer nadat duidelijk werd waarom Buffon tegen de grensrechter stond te tieren: Zidane buffelde klaarblijkelijk for no reason zijn schedel in de borst van Materazzi. ...Ver over élke grens van élke vorm van gedrag dat je tussen de kalklijnen van élk voetbalterrein wilt en moet terugvinden.

Zidane rood. Droom dood.

3 PR

Het is nu officieel: ik ben geslaagd voor het "tweede structurele programmadeel".

Zonder hindernissen in de vorm van een vervelende tweede zit, ga ik volgend jaar simpelweg naar het derde en laatste jaar Public Relations.

Na mijn omzwervingen in de stad van Stella wordt dat ook wel eens tijd trouwens.

Where is my Mind?

6 juli 2006

Het is in mijne kop gevlogen.
Nu ik vele blogs heb afgestruind en soms heb zitten genieten van andermans taalbraaksel, hoop ik nu dat die andere man nu eens mag genieten van mijn taalbraaksel. Soms zal het kots zijn, soms zal het welriekende taalkundige maaginhoudlsozing zijn. In alle bescheidenheid natuurlijk. Iedere blogger moet zich een beetje de Ronaldinho -of is het sinds Duitsland 2006 weer de Zidane??- van het bloggen voelen... Je stelt tenslotte toch een beetje je kunsten tentoon. En je kunsten zijn een deel van jezelf.

Verwacht zeker niet elke keer een opiniestuk of een analyse van bijvoorbeeld de sociaal-economische toestand van het tsaristische Rusland. Nee, ik zet hier gewoon waar ik zin in heb.

Verwacht je aan Bloemen, aan Ipod, aan ZCGV Lommel, aan Public Relations, aan Bier, aan passen of dribbelen, aan Communicatie, aan KLV Kerkhoven VC, aan groen of gras, aan kunst of kitsch... aan lezen of niet.